آیت‌الله رمضانی: سکوت زمینه درک حقایق را برای انسان فراهم می‌کند + فیلم
دبیرکل مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) گفت: سکوت در بعضی جاها برای انسان ارزش بیشتری دارد و می تواند زمینه فیوضات و درک حقایق را برای انسان فراهم کند. البته در جایی که لازم است انسان باید سخن بگوید و حرف بزند و هدایت کند، به خصوص در جاهایی که نقش هدایت و کمک و دست گیری را داشته باشد.
به گزارش پایگاه رسمی اطلاع رسانی مجمع جهانی اهل بیت(ع) - آیت الله رضا رمضانی شامگاه چهارشنبه در برنامه آفتاب شرقی در شبکه یک صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران با بیان این که یکی از ویژگی های برادر دینی در بیان حضرت امیرالمومنین(ع)، سکوت است، اظهار کرد: امام علی(ع) در حکمت ۲۸۹ نهج البلاغه به ویژگی های برادر دینی خود، اشاره کرده اند. تعدادی از این ویژگی ها را در جلسات قبل ذکر کردیم. ویژگی دیگری که حضرت امیرالمومنین(ع) در خصوص برادر دینی خود بیان کردند، این است که او در اکثر ایام، سکوت را انتخاب می کرد. حضرت امیرالمومنین(ع) در این حکمت می گویند که «وَ کَانَ أَکْثَرَ دَهْرِهِ صَامِتاً» (و بیشتر اوقات زندگانی اش ساکت بود).
وی تعیین تکلیف از سوی انسان در قبال نوع مواجهه با دیگران را ضروری دانست و تصریح کرد: آیا انسان همیشه باید هر آنچه دلش می خواهد را بر زبان جاری کند ؟ یا این که زبان خود را تربیت کند؟ تلاش برای تربیت تمام اعضا، اهمیت زیادی دارد. این طور نیست که هر کسی مجاز باشد هر چیزی را بر زبان خود جاری کند یا این که هر چه دلش می خواهد، ببیند و بشنود، بلکه باید در رفتار و گفتار خود، صواب را انتخاب کند. «مَنْطِقُهُمُ الصَّوَابُ» این جمله ای است که حضرت امیرالمومنین(ع) در خطبه متقین، ذکر کرده است.
دبیرکل مجمع جهانی اهل بیت(ع) با اشاره به نکات ضروری در بحث گفتار اظهار کرد: انسان اگر می خواهد حرف بزند، باید حرف درست و با حساب و با منطق بزند، نه این که هر چه دلش می خواهد را به زبان بیاورد. انسان وقتی حرفی برای گفتن ندارد، چه داعیه ای است که حرف بزند و در آنجا بهتر است که انسان سکوت کند. گاهی از مواقع شما با افرادی مواجه می شوید که اگر یک ساعت در نزد او باشید، ۵۵ دقیقه را او حرف می زند و به شما اجازه حرف زدن را نمی دهد، در حالی که هیچ فایده ای هم در بسیاری از این حرف ها نیست و تمام ۵۵ دقیقه، یک دقیقه حرف به درد بخور ندارد. البته انسان وقتی در نزد کسی همچون عالم دینی یا پزشک یا مهندس است که مطلبی را می داند، باید از علم و دانش او، بهره مند شود و استفاده کند.
آیت الله رمضانی به ذکر مفاهیم حکمت ۲۸۹ نهج البلاغه پرداخت و گفت: بعضی انسان ها وقتی که ضرورتی برای سخن گفتن نداشته باشند، سکوت را انتخاب می کنند. حضرت امیرالمومنین(ع) در حکمت ۲۸۹ نهج البلاغه، دو ویژگی این انسان ها را ذکر می کنند، که سکوت شان به این خاطر نیست که بلد نیستند حرف بزنند، آن ها اگر حرف بزنند، همه را آرام و قانع می کنند. دو نکته در این حکمت به زیبایی توسط حضرت امیرالمومنین(ع) بیان شده، ایشان در خصوص برادر دینی خود گفتند که «فَإِنْ قَالَ بَذَّ الْقَائِلِینَ» اگر سخنی بگوید، دیگران سکوت می کنند، چون می فهمند که چقدر کلمات او و نکاتی که ذکر می کند فایده روحی و معنایی دارد. گاهی از مواقع او انگار با کلماتش، درمان می کند و دیگران احساس می کنند که چقدر کلمات او، آرامش بخش است و با روح و روان آنها، حرف می زند و با کلماتش به نیازها و پرسش های ذهنی شان، پاسخ می دهد.
وی با ذکر این نکته که افرادی بودند که در هنگام سخن گفتن ضمن اشاره به مشکلات طرف مقابل، پاسخ به آن می دادند، بیان کرد: من زمانی محضر یکی از بزرگان رسیدم که شاید ما دو سه کلمه حرف بیشتر نداشتیم، اما وقتی ایشان سخن گفتند، از ایشان خواستیم که مطالبی را بفرمایند که ما از آن استفاده کنیم و بهره مند شویم. وقتی آن شخصیت بزرگ صحبت هایش را کرد، انسان احساس می کرد که ایشان به یک آرامش رسیده است و به من گفتند که از کسانی که مطلبی می دانند، سوال بپرسید. «فَسْئَلُوا أَهْلَ اَلذِّکْرِ إِنْ کُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ»
دبیرکل مجمع جهانی اهل بیت(ع) افزود: در روایات ما آمده است که از عالمان سوال کنید «سائِلِ العُلماءَ» و با آنها همنشین باشید «خَالِطِ الحُکَماءَ». این موارد می تواند باعث رشد دانش، فهم و درک انسان نسبت به مسائل بیشتر شود و شخص بیشتر با وظایفش آشنا خواهد شد. لذا حضرت امیرالمومنین(ع) در خصوص برادر دینی می فرمایند که این ها، اهل سکوت هستند، اگر در جایی احساس کنند که نیاز نیست، حرف نمی زنند، اما اگر در جایی ببینند که از هر جهتی، زمینه فراهم است، از آن فرصت، استفاده می کنند.
آیت‌الله رمضانی تعبیر حضرت امیرالمومنین(ع) درباره سکوت و سخن گفتن برادر دینی را دقیق و لطیف عنوان کرد و بیان داشت: امام علی(ع) در حکمت ۲۸۹ نهج البلاغه در خصوص برادر دینی خود گفتند که «فَإِنْ قَالَ بَذَّ الْقَائِلِینَ وَ نَقَعَ غَلِیلَ السَّائِلِینَ» یعنی اگر سخن بگوید، عطش سوال کنندگان را سیراب می کند. یعنی یک نوع تشنگی در انسان برای شنیدن وجود دارد، خداوند متعال در اعضای بدن، یک زبان و دو گوش قرار داد تا انسان بیشتر بشنود و کمتر سخن بگوید، اگر قرار بود که انسان بیشتر حرف بزند، خداوند دو زبان و یک گوش، قرار می داد.
وی به اهمیت سخن گفتن به جا اشاره کرد و گفت: انسان باید به حرف زدن به عنوان یک وظیفه نگاه کند و به جا و در جای خودش، حرف بزند. اگر در جایی لازم است، سخن بگوید در غیر این صورت یک سالک و انسان قرآنی به دنبال سکوت می‌رود چون سکوت حکیمانه چشمه هایی از حکمت را بر روی انسان می گشاید. مرحوم میرزا علی آقای قاضی در داستانی که برای مرحوم آیت الله العظمی بهجت، مطرح شده بود، در نهایت این نسخه را به ایشان دادند که شما به دنبال سکوت باشید و آیت الله العظمی بهجت با سکوت خودشان، بسیاری از مقامات را به دست آوردند.
دبیرکل مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) خاطرنشان کرد: سکوت در بعضی جاها برای انسان ارزش بیشتری دارد و می تواند زمینه فیوضات و درک حقایق را برای انسان فراهم کند. البته در جایی که لازم است انسان باید سخن بگوید و حرف بزند و هدایت کند، به خصوص در جاهایی که نقش هدایت و کمک و دست گیری را داشته باشد.
دبیرکل مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) گفت: سکوت در بعضی جاها برای انسان ارزش بیشتری دارد و می تواند زمینه فیوضات و درک حقایق را برای انسان فراهم کند. البته در جایی که لازم است انسان باید سخن بگوید و حرف بزند و هدایت کند، به خصوص در جاهایی که نقش هدایت و کمک و دست گیری را داشته باشد.
به گزارش پایگاه رسمی اطلاع رسانی مجمع جهانی اهل بیت(ع) - آیت الله رضا رمضانی شامگاه چهارشنبه در برنامه آفتاب شرقی در شبکه یک صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران با بیان این که یکی از ویژگی های برادر دینی در بیان حضرت امیرالمومنین(ع)، سکوت است، اظهار کرد: امام علی(ع) در حکمت ۲۸۹ نهج البلاغه به ویژگی های برادر دینی خود، اشاره کرده اند. تعدادی از این ویژگی ها را در جلسات قبل ذکر کردیم. ویژگی دیگری که حضرت امیرالمومنین(ع) در خصوص برادر دینی خود بیان کردند، این است که او در اکثر ایام، سکوت را انتخاب می کرد. حضرت امیرالمومنین(ع) در این حکمت می گویند که «وَ کَانَ أَکْثَرَ دَهْرِهِ صَامِتاً» (و بیشتر اوقات زندگانی اش ساکت بود).
وی تعیین تکلیف از سوی انسان در قبال نوع مواجهه با دیگران را ضروری دانست و تصریح کرد: آیا انسان همیشه باید هر آنچه دلش می خواهد را بر زبان جاری کند ؟ یا این که زبان خود را تربیت کند؟ تلاش برای تربیت تمام اعضا، اهمیت زیادی دارد. این طور نیست که هر کسی مجاز باشد هر چیزی را بر زبان خود جاری کند یا این که هر چه دلش می خواهد، ببیند و بشنود، بلکه باید در رفتار و گفتار خود، صواب را انتخاب کند. «مَنْطِقُهُمُ الصَّوَابُ» این جمله ای است که حضرت امیرالمومنین(ع) در خطبه متقین، ذکر کرده است.
دبیرکل مجمع جهانی اهل بیت(ع) با اشاره به نکات ضروری در بحث گفتار اظهار کرد: انسان اگر می خواهد حرف بزند، باید حرف درست و با حساب و با منطق بزند، نه این که هر چه دلش می خواهد را به زبان بیاورد. انسان وقتی حرفی برای گفتن ندارد، چه داعیه ای است که حرف بزند و در آنجا بهتر است که انسان سکوت کند. گاهی از مواقع شما با افرادی مواجه می شوید که اگر یک ساعت در نزد او باشید، ۵۵ دقیقه را او حرف می زند و به شما اجازه حرف زدن را نمی دهد، در حالی که هیچ فایده ای هم در بسیاری از این حرف ها نیست و تمام ۵۵ دقیقه، یک دقیقه حرف به درد بخور ندارد. البته انسان وقتی در نزد کسی همچون عالم دینی یا پزشک یا مهندس است که مطلبی را می داند، باید از علم و دانش او، بهره مند شود و استفاده کند.
آیت الله رمضانی به ذکر مفاهیم حکمت ۲۸۹ نهج البلاغه پرداخت و گفت: بعضی انسان ها وقتی که ضرورتی برای سخن گفتن نداشته باشند، سکوت را انتخاب می کنند. حضرت امیرالمومنین(ع) در حکمت ۲۸۹ نهج البلاغه، دو ویژگی این انسان ها را ذکر می کنند، که سکوت شان به این خاطر نیست که بلد نیستند حرف بزنند، آن ها اگر حرف بزنند، همه را آرام و قانع می کنند. دو نکته در این حکمت به زیبایی توسط حضرت امیرالمومنین(ع) بیان شده، ایشان در خصوص برادر دینی خود گفتند که «فَإِنْ قَالَ بَذَّ الْقَائِلِینَ» اگر سخنی بگوید، دیگران سکوت می کنند، چون می فهمند که چقدر کلمات او و نکاتی که ذکر می کند فایده روحی و معنایی دارد. گاهی از مواقع او انگار با کلماتش، درمان می کند و دیگران احساس می کنند که چقدر کلمات او، آرامش بخش است و با روح و روان آنها، حرف می زند و با کلماتش به نیازها و پرسش های ذهنی شان، پاسخ می دهد.
وی با ذکر این نکته که افرادی بودند که در هنگام سخن گفتن ضمن اشاره به مشکلات طرف مقابل، پاسخ به آن می دادند، بیان کرد: من زمانی محضر یکی از بزرگان رسیدم که شاید ما دو سه کلمه حرف بیشتر نداشتیم، اما وقتی ایشان سخن گفتند، از ایشان خواستیم که مطالبی را بفرمایند که ما از آن استفاده کنیم و بهره مند شویم. وقتی آن شخصیت بزرگ صحبت هایش را کرد، انسان احساس می کرد که ایشان به یک آرامش رسیده است و به من گفتند که از کسانی که مطلبی می دانند، سوال بپرسید. «فَسْئَلُوا أَهْلَ اَلذِّکْرِ إِنْ کُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ»
دبیرکل مجمع جهانی اهل بیت(ع) افزود: در روایات ما آمده است که از عالمان سوال کنید «سائِلِ العُلماءَ» و با آنها همنشین باشید «خَالِطِ الحُکَماءَ». این موارد می تواند باعث رشد دانش، فهم و درک انسان نسبت به مسائل بیشتر شود و شخص بیشتر با وظایفش آشنا خواهد شد. لذا حضرت امیرالمومنین(ع) در خصوص برادر دینی می فرمایند که این ها، اهل سکوت هستند، اگر در جایی احساس کنند که نیاز نیست، حرف نمی زنند، اما اگر در جایی ببینند که از هر جهتی، زمینه فراهم است، از آن فرصت، استفاده می کنند.
آیت‌الله رمضانی تعبیر حضرت امیرالمومنین(ع) درباره سکوت و سخن گفتن برادر دینی را دقیق و لطیف عنوان کرد و بیان داشت: امام علی(ع) در حکمت ۲۸۹ نهج البلاغه در خصوص برادر دینی خود گفتند که «فَإِنْ قَالَ بَذَّ الْقَائِلِینَ وَ نَقَعَ غَلِیلَ السَّائِلِینَ» یعنی اگر سخن بگوید، عطش سوال کنندگان را سیراب می کند. یعنی یک نوع تشنگی در انسان برای شنیدن وجود دارد، خداوند متعال در اعضای بدن، یک زبان و دو گوش قرار داد تا انسان بیشتر بشنود و کمتر سخن بگوید، اگر قرار بود که انسان بیشتر حرف بزند، خداوند دو زبان و یک گوش، قرار می داد.
وی به اهمیت سخن گفتن به جا اشاره کرد و گفت: انسان باید به حرف زدن به عنوان یک وظیفه نگاه کند و به جا و در جای خودش، حرف بزند. اگر در جایی لازم است، سخن بگوید در غیر این صورت یک سالک و انسان قرآنی به دنبال سکوت می‌رود چون سکوت حکیمانه چشمه هایی از حکمت را بر روی انسان می گشاید. مرحوم میرزا علی آقای قاضی در داستانی که برای مرحوم آیت الله العظمی بهجت، مطرح شده بود، در نهایت این نسخه را به ایشان دادند که شما به دنبال سکوت باشید و آیت الله العظمی بهجت با سکوت خودشان، بسیاری از مقامات را به دست آوردند.
دبیرکل مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) خاطرنشان کرد: سکوت در بعضی جاها برای انسان ارزش بیشتری دارد و می تواند زمینه فیوضات و درک حقایق را برای انسان فراهم کند. البته در جایی که لازم است انسان باید سخن بگوید و حرف بزند و هدایت کند، به خصوص در جاهایی که نقش هدایت و کمک و دست گیری را داشته باشد.